लॉकडाउन च्या काही दिवस आधी मी एक चित्र प्रदर्शनी पहिली. त्यात प्रत्येक चित्राला एक शिर्षक दिले होते एका माणसाचे चित्र होते ते त्यात त्याचे अंग पुर्ण घट्ट वस्रांनी झाकलेले होते डोक्यावर लांबसडक केस आणि त्याच्या पायाला पंख लावलेले होते. त्याला पकडायचे असेल तर त्याचे केस पकडले पाहीजेत अस होत नाहीतर तो पायाला लावलेल्या पंखानी केव्हा उडून जाईल हे सागता येत नव्हत या चित्रातच शिर्षक होत संधी!
अचानक आपल्या पुढे आलेल्या संधीला आपण झटकन पकडू शकलो नाही तर ती पुन्हा कधीच आपल्या वाटेला येत नाही हा चित्रबोध त्याचक्षणी माझ्या मनात ठसला. आपल्या जिवन प्रवासात मोलाचे दगड येतात. आपण किती चाललो हे ते सांगतात. पण ते आपल्या मुक्कामापर्यत येत नाहीत त्यासाठी आपल्यालाच चालावं लागतं. संधी म्हणजे निराश माणसाला भेटलेली हिंमत होय...संधी नवा रस्ता दाखवते. नवी दिशा देते योग्य संधीची निवड करून आपल्या जिवनाचा विकास करण्यातच खरा पुरूषार्थ लपलेला आहे...
आज आपल्यावर जे जागतीक संकट आलयं आहे ते आपण बदलू शकणार नाहीच आहे, पण जगन्नियंत्यानं आत्ता आपल्याला त्यातुन तारण्यासाठी एक संधी दिली आहे. त्यात आपल्याला फक्त शांत, स्वस्थ राहाण्याची जबाबदारी दिली आहे आणि ती ‘तैसीच’ आपण पार पाडली तर संकट निवारणाऱ्यांच्या प्रयत्नांना अर्थ आणि धार प्राप्त होईल. तुकोबांनी सांगितल्याप्रमाणे फक्त ‘तैसेची’ न राहाता ‘चित्ती समाधानही असू दिले’ तर अगदी दुधात साखरच! आजच्या सुखाच्या फक्त दोन क्षणांनी ह्याची जाणीव मला करून दिली. ही सकारात्मकता आपल्या प्रत्येकाच्या मनात निर्मिली गेली आणि त्याच सकारात्मकतेनं मिळालेल्या चार क्षणांत सौंदर्य शोधत आपण शांत, स्वस्थ राहिलो, आपल्या मनातलं नाठाळपण निपटत राहिलो तर त्या नाठाळ संकटाची काय बिशाद की ते आपल्या उंबऱ्यात येईल!? उलट आपल्या सकारात्मक प्रयत्नांचे प्रचंड ऊर्जास्त्रोत आपल्या लढवैय्यांचे बाहू बळकट करतील आणि अरिष्टाला लवकरात लवकर नामशेष करतील.
अाणि संधीच सोनं होईल. आणि आपण या संकटातून नक्कीच बाहेर पडू .....
समाधानी राहुन संधीच सोन करूया का?
थोड विचार 'करो ना'
अनामिका(PMJ)
No comments:
Post a Comment