मानवाला जे जे हवं, ते ते त्यानं अगदी ब्रम्हांवर विजय प्राप्त करत मिळवत गेला. दिवस आणि रात्र घडवून आणणाऱ्या त्या चंद्र ताऱ्यांवर आणि ग्रहांवर अस्तित्व मांडू लागला. त्यातच धरतीवर वास्तव्य ठोकून बसलेल्या देशानी तर मर्यादेची परिसीमाच ओलांडलीय. एकमेकांमध्ये महासत्ता बनण्याची स्पर्धाच लागलीय. कोणी एकमेकांच्या जीवावर उठू लागलाय. कोणी एकमेकांविरुद्ध षडयंत्र रचू लागलाय. कोणी दृष्टीहीन जीवाणूंचच अस्र बनवू लागलाय. परिणामी, या प्रयोगातून महासत्ता नव्हे तर समस्त धरतीला लेकारापासून अन लेकरापासून धरणीमायेला दूर कराल. एवढंच काय तर त्यांची विकृतीच माझ्या धरणी मायला वांज करेल की काय? अशा प्रश्न चिन्हान काहूर माजलंय!
आपण घेऊन चिंता, दु:ख ठेवुनीया उशी आता जगु
हरु किंवा जिंकु पण आधी संकटांशी लढुन तर बघु.
जागे होऊया... आता तरी जागे होऊया...! कित्येक यंत्रणा आणि कित्येक जीव आपल्यासाठी जिवाची ढाल करून आपल्यासाठी लढताहेत ह्याची आपल्याला कल्पनाच नाहीये. त्या प्रत्येकासाठी एक दुवा आणि पीडितांतल्या एका मुखी घास इतकंच सुरक्षित छप्पर अनुभवत आपल्याच घरी राहून आपल्याला करायचं आहे. काय फार मोठे दिवे लावायचेत आपल्याला कि गड सर करायचाय!? ह्या प्रत्येक जिवाचं आक्रंदन का पोचत नाहीये आपल्यापर्यंत तेही आपल्या स्वत:च्या जिवाच्याच सुरक्षिततेसाठी केलेलं!? ते ऐकणं, समजून घेणं आणि कमी करणं आपली जबाबदारी नाही? कि फक्त प्रशासनावर खापर फोडत लंब्याचौड्या गप्पांच्या फुशारक्या मारणार आपण! लॉकडाऊन वाढवला म्हणून शंख करणार आणि नाही वाढवला तर आणखी वाढत्या भयाण परिस्थितीला पुन्हा प्रशासनालाच जबाबदार धरणार! त्यापेक्षा आपली स्वत:ची समज वाढवूया... नियमांचं उल्लंघन न करता मदतीची साखळी बळकट करूया! घरात बसून हे अगदीच शक्य आहे.
सारखी चिंता करण्यापेक्षा कृती करूया .
हरु किंवा जिंकु म्हणण्या आधी लढुन बघुया का?
थोडा विचार 'करो ना'...
अनामिका (PMJ)
No comments:
Post a Comment